3.1 Το υλικό (Hardware) 

[54] 

 

Η  πρώτη  έκδοση  του  WiFi  [3]  εισήχθη  το  1997  και  στο  φυσικό 

επίπεδο  του  μοντέλου  αναφοράς  Ανοικτής  Διασύνδεσης  Συστημάτων 
(OSI) περιελάμβανε δύο μεθόδους διασποράς φάσματος για τη μετάδοση 
στη ζώνη συχνοτήτων 2.4GHz, η εκπομπή στην οποία δεν απαιτεί άδεια. 
Η  πρώτη  μέθοδος  λειτουργούσε  με  Frequency  Hopping  (FHSS)  και 
υποστήριζε  ρυθμό  μετάδοσης  1  Mbps,  ενώ  η  δεύτερη  λειτουργούσε  με 
Direct  Sequence  (DSSS)  και  υποστήριζε  ρυθμό  μετάδοσης  1-2  Mbps. 
Περιλαμβανόταν  επίσης  και  μία  υπέρυθρη  εκδοχή  (IR).  Πριν  από  την 
εμφάνιση  του  802.11  δεν  υπήρχε  κάποιο ευρέως  αποδεκτό  πρότυπο για 
ασύρματα  τοπικά  δίκτυα  υπολογιστών,  ούτε  ανάλογες  εμπορικές 
εφαρμογές,  καθώς  η  τεχνολογία  ασύρματης  δικτύωσης  δεν  ήταν  ακόμα 
αρκετά ώριμη. 

Το  1999  το  802.11b  ώθησε  την  ταχύτητα  στα  11  Mbps 

χρησιμοποιώντας  DSSS.  Οι  ρυθμοί  λειτουργίας  1-2  Mbps  με  DSSS 
ισχύουν  ακόμα,  έτσι  ώστε  οι  συσκευές  να  μπορούν  να  πέσουν  σε 
χαμηλότερες ταχύτητες για να διατηρήσουν μία σύνδεση όταν τα σήματα 
είναι  αδύνατα.  Με  την  έκδοση  αυτή  ο  όρος  WiFi  άρχισε  να 
χρησιμοποιείται  ευρέως  και  οι  ασύρματες  κάρτες  δικτύου  802.11  να 
εξαπλώνονται ταχέως. 

Χρησιμοποιώντας  τη  μέθοδο  μετάδοσης  Orthogonal  Frequency 

Division  Multiplexing  (OFDM),  δύο  πρότυπα  υψηλής  ταχύτητας 
ακολούθησαν το 802.11b τα οποία παρέχουν μέχρι 54 Mbps: το 802.11a 
εκπέμπει στη ζώνη συχνοτήτων των 5GHz αλλά δεν είναι συμβατό με τις 
ασύρματες  κάρτες  δικτύου  οι  οποίες  υποστηρίζουν  802.11b,  ενώ  το 
802.11g εκπέμπει στη ζώνη συχνοτήτων των 2.4GHz και είναι συμβατό 
με το 802.11b. Η επικοινωνία μεταξύ συσκευών εξοπλισμένων με κάρτες 
802.11b  και  802.11g  γίνεται  στην  υψηλότερη  δυνατή  κοινή  ταχύτητα, 
αυτήν του 802.11b. 

Με  τη  διάδοση  του  WiFi  κατά  τις  αρχές  της  δεκαετίας  του  2000 

εμφανίστηκε  μία  νέα  μέθοδος  πρόσβασης  στο  Internet:  μία  ψηφιακή 
συσκευή  με  κάρτα  ασύρματης  δικτύωσης  WiFi,  π.χ.  ένας  ηλεκτρονικός 
υπολογιστής  ή  ένα  PDA,  μπορεί  να  συνδεθεί  στο  Διαδίκτυο  όταν 
βρίσκεται σε ακτίνα κάλυψης ασύρματου δικτύου ήδη συνδεδεμένου στο 
Internet,  το  οποίο  ονομάζεται  σημείο  πρόσβασης  (Access  Point).  Μία 
περιοχή  που  καλύπτεται  από  ένα  ή  περισσότερα  σημεία  πρόσβασης 
συνδεδεμένα  μεταξύ  τους  λέγεται  hotspot.  Ένα  hotspot  μπορεί  να