17 

 

συχνοτήτων  που  διατίθετο  σε  κάθε  κανάλι 

(Pashtan,  2006)

.  Τέτοια  δίκτυα 

ήταν τα 

NMT-

900 (εύρος ζώνης συχνοτήτων 12,5

kHz 

–

 

1999 κανάλια), 

TACS 

(εύρος  ζώνης  συχνοτήτων  2,5

kHz 

–

 

1000  κανάλια), 

ETACS 

(εύρος  ζώνης 

συχνοτήτων 2,5

kHz 

–

 

1240 κανάλια), ΝΤΤ (εύρος ζώνης συχνοτήτων 6,25 σε 

αστικές περιοχές  

- 

2400 κανάλια) κ.α. Κάποια από τα δίκτυα αυτά είχαν την 

δυνατότητα  να  εφαρμόζουν  τεχνικές  παρεμβολής  συχνοτήτων  (

frequency 

interleaving

)  με  αποτέλεσμα  να  μπορούν  να  εξυπηρετούν  περισσότερους 

χρήστες  (προκειμένου  να  εξυπηρετούνται  οι  ανάγκες  των  αστικών  κέντρων). 

Τα  δίκτυα  αυτά  αποτέλεσαν  επανάσταση  για  την  εποχή  τους,  καθώς 

ικανοποιούσαν  τις  απαιτήσεις  της  ασύρματης  επικοινωνίας  φωνής.  Ωστόσο, 

μέχρι το τέλος  της δεκαετίας  του 1980  φανερώθηκαν  οι  περιορισμοί τους.  Η 

ύπαρξη  διαφορετικών  τύπων  δικτύων  σε  κάθε  περιοχή  δεν  ευνοούσε  την 

φορητότητα με αποτέλεσμα να είναι επιβεβλημένη η αλλαγή τύπου συσκευής 

κινητής τηλεφωνίας σε κάθε αλλαγή τοποθεσίας του χρήστη. Επίσης καθώς οι 

δυνατότητα  της  ασύρματης  επικοινωνίας  υπήρξε  ελκυστική  για  τους 

καταναλωτές, όλο  και περισσότεροι χρήστες συνδέονταν στα δίκτυα αυτά με 

αποτέλεσμα να φθάσουν σε καταστάσεις κορεσμού. Έτσι αναζητήθηκαν νέες 

μεθοδολογίες  για  την  άρση  των  περιορισμών  αυτών 

(Tutorials  Point,  2010) 

(Pashtan, 2006). 

Λύση επιχείρησαν να δώσουν τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας 2

ης

 

γενιάς 

(2G

).  Στα  συστήματα  αυτά  η  μετάδοση  των  σημάτων  δεν  γίνεται  αναλογικά 

αλλά  ψηφιακά.  Στην  Ευρώπη  το  1992  αναπτύχθηκε

 

το 

Global  System  for 

Mobile  (GSM

),  ένα  κυψελοειδές  σύστημα  επικοινωνίας  που  επέτρεπε  την 

φορητότητα  και  χρησιμοποιούσε  εύρος  συχνοτήτων  900

MHz

,  ενώ  μία 

βελτιωμένη εκδοχή του 

GSM 

(χρησιμοποιούσε 1800

MHz 

εύρος συχνοτήτων) 

παρουσιάστηκε το 1994. Το 

GSM 

χρησιμοποιεί την τεχνική του διαμοιρασμού 

του  χρόνου  για  να  επιτύχει  την  πολλαπλή  πρόσβαση  στο  κοινό  μέσο 

επικοινωνίας.  Σε  κάθε  κανάλι  διαθέτει  200

kHz

.  Κάθε  ζώνη  συχνοτήτων 

αποτελείται  από  8  τμήματα  ώστε  με  τον  τρόπο  αυτό  να  είναι  δυνατή  η 

εξυπηρέτηση  8  διαφορετικών  συνδρομητών  ταυτόχρονα.  Στην  Β.  Αμερική 

λειτούργησε από το 1989 το 

IS

54 το οποίο αναβαθμίστηκε στην συνέχεια για 

να  έχει  την  δυνατότητα  να  εξυπηρετεί  και  αναλογικά  σήματα  για  την 

επικοινωνία,  με  την  ονομασία 

DAMPS

.  Στην  συνέχεια  χρησιμοποιήθηκε  το