30
διαστολής, γίνεται συνέλιξη της αρχικής εικόνας με μία περιοχή ορισμένου μεγέθους 𝑛 × 𝑛.
Η περιοχή αυτή έχει ένα κεντρικό σημείο στο οποίο γίνονται οι αλλαγές. Σταδιακά, κάθε
εικονοστοιχείο της εικόνας γίνεται κεντρικό σημείο της συνάρτησης, έως το τέλος της
εκτέλεσης. Για κάθε περιοχή, υπολογίζεται η μέγιστη τιμή έντασης και αντικαθιστά την τιμή
του εκάστοτε κεντρικού εικονοστοιχείου. Αυτό στην ουσία εκλαμβάνεται από το ανθρώπινο
μάτι σαν διαστολή [Εικόνα 2.6][38].
Εικόνα 2.6: Απεικόνιση Διαστολής με τιμές έντασης (a) Αρχική Κατάσταση (b) Αποτέλεσμα [
].
2.3.1.5 Ανίχνευση Ακμών Canny
Ο αλγόριθμος ανίχνευσης ακμών Canny αναπτύχθηκε από τον John F. Canny το 1986
με στόχο την εξαγωγή χρήσιμων δομικών πληροφοριών από μία ψηφιακή φωτογραφία [41].
Με τη διαδικασία αυτή, επίσης, μειώνεται ο όγκος των πληροφοριών που πρέπει να
επεξεργαστούν σε μετέπειτα ανάλυση της φωτογραφίας. Αξίζει να σημειωθεί πως, πριν την
εκτέλεση, είναι απαραίτητη η προεπεξεργασία με Γκαουσιανό Θόλωμα καθώς η διαδικασία
είναι ευαίσθητη στο θόρυβο [Εικόνα 2.7a-b].
Πρώτο βήμα της ανίχνευσης είναι η εύρεση της κλίσης της έντασης για κάθε
εικονοστοιχείο. Αυτό πραγματοποιείται με την εφαρμογή φίλτρου Sobel σε οριζόντια και
κάθετη διεύθυνση, επιφέροντας τις δύο αντίστοιχες συνιστώσες 𝑓
𝑥
και
𝑓
𝑦
. Με αυτές τις δύο
συνιστώσες μπορεί να βρεθεί το πλάτος και η γωνία της κλίσης [Εικόνα 10c-e].
𝛱𝜆ά𝜏𝜊𝜍 𝛫𝜆ί𝜎𝜂𝜍 𝑒 = √𝑓
𝑥
2
+ 𝑓
𝑦
2
(2. 3)
𝛤𝜔𝜈ί𝛼 (𝜃) = 𝑡𝑎𝑛
−1
(
𝑓
𝑦
𝑓
𝑥
)
(2. 4)
Αφού γίνουν οι υπολογισμοί, ελέγχεται συνολικά η φωτογραφία για να αφαιρεθούν
πιθανά εικονοστοιχεία που δεν είναι πιθανό να αποτελέσουν ακμή. Ο έλεγχος μπορεί να γίνει
με την καταστολή μη-μεγίστων, καθορίζοντας αν το πλάτος του εκάστοτε εικονοστοιχείου
είναι τοπικό μέγιστο κατά τη διεύθυνση της έντασης [Εικόνα 2.7g].