16 

 

προβλημάτων που προκύπτουν τόσο για τους πάσχοντες όσο και για τους περιθάλποντες (και 

τα οποία περιγράφονται αναλυτικά στη συνέχεια). 

Προβλήματα  δυσεπίλυτα,  ωστόσο,  προκύπτουν  και  για  τους  θεράποντες  ιατρούς  οι 

οποίοι παρακολουθούν την πορεία της ασθένειας μεγάλου αριθμού ασθενών. 



 

Προκειμένου  να  δημιουργηθούν  λεπτομερή  αρχεία  προκύπτει  διττό  πρόβλημα: 

σπατάλη γραφικής ύλης που μεταφράζεται: 

α) ως κόστος οικονομικό 

β) ως κόστος οικολογικό. 



 

Τα ιατρικά αρχεία που προκύπτουν από τα λεπτομερή στοιχεία παρακολούθησης και 

εξέλιξης της ασθένειας πληθώρας ασθενών είναι τεράστια και δημιουργείται ανάγκη 

για  χώρους  αποθήκευσης  αυτών.  Εν  συνεχεία,  η  εύρεση  ενός  ιατρικού  φακέλου 

μπορεί να καταστεί μια χρονοβόρα διαδικασία που απαιτεί τη φυσική  παρουσία του 

ιατρού. 



 

Μέρος του αρχείου μπορεί να χαθεί, να καταστραφεί ή να τοποθετηθεί λανθασμένα, 

με αποτέλεσμα ο ιατρός να μην μπορεί απρόσκοπτα να παρακολουθήσει την πορεία 

των ασθενών. 

Εστιάζοντας στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι περιθάλποντες ατόμων με άνοια, 

θα  μπορούσαμε  να  διαπιστώσουμε  πως  η  φροντίδα  των  ασθενών  με  ΑτΑ  είναι  δύσκολο 

καθήκον.  Επιβαρύνει  τον  περιθάλποντα  συναισθηματικά,  σωματικά  και  οικονομικά.  Οι 

περιθάλποντες  καλούνται  να  αντιμετωπίσουν  οι  ίδιοι  στον  εαυτό  τους  καταστάσεις  όπως 

ελαφρά απώλεια μνήμης, σύγχυση, μεταβολές της προσωπικότητας κι εκνευρισμό. 

Όσο η ασθένεια εξελίσσεται, οι περιθάλποντες ασχολούνται ολοένα και πιο πολύ με 

τις περισσότερες, αν όχι όλες, βασικές δραστηριότητες του ασθενούς με ΑτΑ (την προσωπική 

καθαριότητα, την χορήγηση τροφής, το ντύσιμό του, προβλήματα ακράτειας, ύπνου, μέριμνα 

σχετικά με την ασφάλεια του ασθενούς κλπ.) 

Σταδιακά «αφήνουν στην άκρη» τον εαυτό τους καθώς: 



 

Απομακρύνονται από τον κοινωνικό περίγυρο, εφόσον διαρκώς πρέπει να βρίσκονται 

με τον ασθενή. Δεν είναι δυνατόν να τον αφήσουν μόνο. 



 

Γίνονται λιγότερο αποδοτικοί στην εργασία τους, εξαιτίας της κόπωσής τους, αλλά κι 

επειδή το μυαλό τους βρίσκεται σε συνεχή ανησυχία για την κατάσταση του ασθενούς 

που φροντίζουν (είναι καλά; πήρε τα φάρμακά του; είναι στο σπίτι;).